De kers op de taart, een paar verhalen van prachtig mooie DCN teams die sámen aan de slag zijn gegaan!

DCN geleidehond Mannes

‘Mijn zonnestraal, mijn hartendief’

IJsberend loop ik door de woonkamer. Wachtend op mijn date met DCN geleidehond Mannes.  Eindelijk ben je daar dan. Als een lieve en vrolijke zonnestraal kom je bij mij binnenlopen. Springend en als een clowntje treedt jij mij tegemoet. Eigenlijk doe ik hetzelfde. Stiekem vinden wij het beide heel spannend, maar dat willen wij het liefst verbergen. Vijf dagen maken wij intensief kennis met elkaar. Om elkaar goed te leren kennen, gaan wij samen op stap met de bus, trein, lopen op het station, gaan bij familie en vrienden langs en boodschappen doen. Tijdens deze uitstapjes woel jij mijn hart helemaal door elkaar. Ondanks dat jij  aan de riem loopt, laat jij mij weten dat jij mij zo graag wil helpen en dat jij hoopt dat ik ook op jouw durf te vertrouwen en te bouwen. Dat ik meer als iemand die slecht ziet door het leven mag gaan. Dat doe jij bijvoorbeeld door expliciet aan mij te laten weten dat er een transactiewagen op de stoep staat. Jij trekt mij terug en loodst mij er feilloos omheen. Tijdens dit soort momenten gooi jij alle charmes in de strijd en ik ben compleet geëmotioneerd wat jij bijna 24 uur per dag voor mij doet. Dikke tranen rollen over mijn wangen als jij bij het afscheid vol in de strijd gaat en aangeeft niet meer weg te willen. Het liefst wil ik jouw bij mij houden, want jij hebt mijn hart gestolen. Waar het een ander juist moeite kost om dit voor elkaar te krijgen, lukt het jouw met je slimme, charmante en trouwe karakter. Het is verwarrend en leeg om zonder jouw te zijn in de periode die volgt. Een beslissing nemen of ik met je verder ga en het wachten dat de zorgverzekeraar akkoord geeft dat jij definitief bij mij mag komen. Een periode van onzekerheid en spanning, waar 1 mannetje steeds weer door mijn gedachten schiet en iedere keer weer mijn hart raakt.

Dan is het eindelijk zover. Het bericht komt dat jij vanaf 3 augustus 2018 aan mijn zijde komt. Ongeloof en verwarring maken plek voor allerlei emoties maar bovenal blijdschap. Het voelt lang voordat je daadwerkelijk gaat komen. Daar is dan de dag waar ik en jij zo op gehoopt hebben. Samen pakken wij de draad op waar wij samen zijn gebleven. Na een paar dagen zijn wij er allebei aan toe om een team te gaan vormen. Het tuig gaat om en ik hou jouw voor het eerst vast. Wij schommelen heen en weer. De een gaat naar links en de ander naar rechts. Samen zitten wij in de ‘intercity trein’ en doen alles bam, bam, bam met volle snelheid. St. DCN geleidehonden coacht ons dat het echt allemaal wel wat rustiger en zorgvuldiger mag. Dat wij samen een stap op de plaats mogen maken en terug mogen stappen naar de basis in plaats van vol speed in de 2e trainingsweek aan het einde te willen staan. Een moment van keuzes maken en opnieuw voor elkaar kiezen volgt. Waarom was ik hier ook alweer aan begonnen, stel ik mijzelf de vraag. In de twee trainingsweken zijn Mannes en ik praktisch aan de gang om de basis onder de knie te krijgen samen met St. DCN, maar ook samen. Tegelijkertijd komt er ook een heel mentaal proces opgang. Het moment is daar dat Mannes en ik het zelf moeten gaan doen, wat best spannend is. Nu zijn wij samen 7 weken aan het werk. Jij helpt mij praktisch met het geleidewerk en brengt mij overal naar toe. Nieuwe routes zijn nog spannend. Op de vaste routes breng jij mij bijna zonder commando’s waar ik naar toe wil.

Naast het geleidewerk help jij mij met jouw aanwezigheid. Door jouw krijg ik meer visuele informatie en contact. Ook als ik gespannen ben, merk jij dat op. Jij laat mij fysiek weten dat je ervoor mij bent. Door jouw aanraking ontspannen mijn spieren en komt die grijns van oor tot oor weer op mijn gezicht. Ook leer jij mij op een ingrijpende manier dat ik keuzes in mijn leven zal moeten maken om weer meer energie te krijgen. Jij vertelt mij dat ik aan het overleven ben door voornamelijk te eten, slapen en werken. Jij kruipt aan het einde van de dag bij mij op schoot, zodat ik niet meer verder kan werken op mij laptop. Jij leert mij in kleine stapjes dat er ook een leven van ruimte en ontspanning mag zijn. Zonder jouw kan ik deze verandering niet inzetten en uiteindelijk gaan realiseren. Jij geeft mij de kracht en vertrouwen om dit proces langzaam maar zeker aan te gaan, erop uit te gaan en langzaam weer te genieten. Samen gaan wij dit proces aan. Jij bent er altijd voor mij en ik zal er altijd voor jouw zijn. Wij zijn team St. DCN enorm dankbaar en hebben veel waardering en respect voor wat zij voor ons betekenen. Met hun ongelofelijke energie, tijd en inzet heeft Mannes kunnen bereiken om als volleerd blindengeleidehond aan mijn zijde te staan en mij te helpen om te leren leven in plaats van te overleven. Wij zijn heel blij dat zij de komende jaren achter de schermen aan onze zijde blijven staan, zodat wij op hun deskundige advies kunnen blijven bouwen en vertrouwen.

Wendelien & Mannes

DCN Geleidehond Lars

Sensitief?
Soms treft een gebeurtenis in het leven je zo, dat hevige emoties je ten deel vallen. Een groot verlies in mijn leven zorgde hiervoor in 2016. Hartstochtelijk verdriet en tomeloze woede overvielen me en wanhoop bekroop me vele malen. Een jaar lang sloeg ik me hier door heen met hulp van vrienden en familie, maar toen was het zover!

Mijn derde geleidehond DCN’s Lars kwam als stoere, zelfstandige wildebras mijn huis binnen gestormd. Het eerste treffen was nogal onstuimig. Hij zou, na de eerste kennismaking, een weekje bij me doorbrengen, omdat ik niet zo zeker was van een volle labrador. Zelf heb ik altijd GoLa’s (Golden x Labrador) gehad en die kruising beviel me goed.
Ondanks de twijfel of het ras wel bij me zou passen bleek na 24 uur dat de beslissing voor ons werd genomen. We moesten gelijk aan de bak, want winters weer overviel ons en we moesten noodgedwongen op elkaar vertrouwen. Dit bleek een gouden greep, want toe kwam naar boven dat Lars niet enkel een lomperik kan zijn, maar ook de harde wil had alles zo goed mogelijk te doen. Thuisgekomen kroop meneer lekker in zijn mand en baas en hond hadden elkaar definitief gevonden.

In de periode hierna kreeg Lars al snel in de gaten dat er veel verdriet, woede en wanhoop in zijn nieuwe baas verborgen zat en op geheel eigen wijze ramde hij zijn, nog net geen twee jarig lichaam, tegen me aan. Al zwaaiend met zijn staart, zodat zijn hele lijf er van schudde, maakte hij me duidelijk; IK BEN ER HOOR! Met zijn grote roze dop neus tegen mijn borst braken de dammen volledig en de zo onstuimige Lars bleef rustig hangen en drukte zich soms nog even wat steviger tegen me aan.
Wat moet je dan? Af en toe vraag ik me af of dit werkelijk bestaat. Een hond die echt kan aanvoelen wat de gesteldheid van de baas is. Mijn vorige twee honden hadden hiervan ook wel iets in zich, maar Lars spant wel de kroon en het antwoord op de gestelde vraag is een overtuigt ja. Het is wel zeker mogelijk dat je hond sensitief of zelfs hoog sensitief is.

Dan groei je langzaam maar zeker naar elkaar toe en vormt de combinatie hond en baas plots een team. Niet enkel in het werkzame leven van Lars, maar ook in het normale dagelijks leven. Lars is een hond die alle emoties als een stofzuiger op pikt. Vergis je hierin echter niet, want als emoties voortkomen uit eigen stom gedrag, dan pakt hij niet een vinger, maar neemt gelijk beide handen. Denk hierbij aan het feit dat het wijntje de avond ervoor net iets te lekker smaakte. Dan is de emotie die in je hoofd met de hamer aanklopt een feit en valt wellicht een slecht humeur te bespeuren. Zijn reactie zal dan ook 100% eerlijk zijn en gaat hij me uitproberen en doet alles waarvan hij weet het niet te mogen.

We zijn inmiddels ruim twee jaar met elkaar onderweg. Ik kan en mag zeggen dat we een goed team vormen, waarbij Lars ook tijdens emotionele momenten een enorme steun voor me is. De lompe manier waar hij in de eerste periode mee kwam aanzetten is nu wel wat subtieler geworden. Tja, Lars wordt ook ouder en wijzer zal ik maar zeggen. Het blijft echter een hond die de dingen op zijn Larsiriaans aan blijft pakken en dat is perfect ook al is het niet altijd de meest handig gekozen vorm.

Ik kan enkel zeggen dat, als je het geluk hebt een sensitieve hond te treffen, dit een enorme weerklank en meerwaarde kan hebben op alles wat je met je hond doet. Het is net dat ene extra chocolaatje op de taart en kan je vaak even een duwtje in de goede richting geven.
Natuurlijk lijkt dit wel een lofzang op het hebben van een hond met net dat ietsje meer, maar zo moet je het niet zien. Elke hond heeft zijn/haar eigen gevoeligheid. Bij de ene hond komt dit wellicht door de omstandigheden wat sneller omhoog dan bij de ander en bij anderen blijft het altijd verborgen. Het is ook maar net waar je als baas behoefte aan hebt. Over het algemeen heb ik geleerd dat ik van mijn honden eerlijkheid krijg als ik ze eerlijk behandel. Als je dat doet, wordt de hond vanzelf gevoeliger voor wat je doet.

De enorme hoeveelheid aan emoties die op Lars zijn afgekomen in de eerste maanden van zijn aanwezigheid in mijn huis, hebben er voor gezorgd dat je wellicht het etiketje sensitief op hem kunt plakken. Is dit etiketje belangrijk? Nee, het etiketje doet er helemaal niet toe, is van geen enkele meerwaarde voor mij als baas en het zal Lars worst zijn; al wekt die worst bij Lars natuurlijk wel weer interesse!

Dat wat ik hierboven beschrijf is mijn eigen ervaring met Lars en komt dus niet uit de boekjes. Het kan dus zijn dat mensen die hiervan meer weten het totaal niet met me eens zijn. Het belangrijkste van dit verhaal is, dat het mijn waarheid is en gun en hoop dat iedereen die hieraan behoefte heeft, de steun van zijn/haar hond krijgt die nodig is. Honden zijn oprecht eerlijke dieren en buiten al het goede werk dat zij doen, zijn het levende wezentjes met hier en daar een tikkie extra opmerkzaamheid!
Als dit ook voor jou hond geldt; geniet er dan gewoon van, want het is een wisselwerking tussen hond en baas.

Jan en zijn trouwe viervoeter & geleidehond Lars.